За агарожаю перад астрогам Ў ціхім куточку адна Кветка красуе на грунце убогім, Хораша зьзяе яна. Двор непрытульны і глеба пясчана, Грунт весь убіты, як ток. Сонца ня сьвеціць скрозь шчэлін паркана, Выдзьмухаў вецер весь сок... Белая крошка роскаю Божай Чыста абмыта, зяхціць. Рад любавацца я кветкай прыгожай – Міла яна так глядзіць. Мне ўспамінаюцца вобразы мілыя Роднага краю, палёў, Бедныя вёскі, хаты пахілыя, Песьні зялёных гаёў; Вузкія стужкі меж зеляненькіх, Жыта палоска, лянок... Рэчы пявучыя нівы благенькай, Ўзгорак, курганчык, лясок. Толькі ж мне шкода кветкі: сіроткай Ціха схілілась яна За агарожаю, як за рашоткай, Сонцу, людзям не відна... Мілая кветка, дзіцятка поля, Межы зялёнай убор! Як ты папалася з волі ў няволю? Як заняслася на двор?
|
|