Прысьвячаецца п. В. Самойла
Мець бы мне крыльлі саколія, Мець бы мне волю зарніцаў, К нізям ня рваўся б ніколі я. З высі б глядзеў на зямліцу. Птахам свабодным пад зорамі Лётаў бы шпарка над сьветам, Па-над далінамі, горамі; Шчасьце сьвяціла бы мне там. Вокам начніцы прагледзіста Ў тайнаў сягнуў бы заставы, Быў бы сам даляй нязьведзістай, Даляй свабоды і славы. Песьняй душы ўзрывы чыстыя Лінуў бы ў сьвет на прывольле; Слухалі б зоры агністыя, Вецер бы ўторыў на доле. Зможаны ж гібелі сілаю, Век рвучысь далей і далей, Хмарка была б мне магілаю, Зоры памінкі б спраўлялі. Вось і па сьмерці зь зямліцаю Знацца ня трэба ўжо будзе... Быці, ой, гэтак! – крыніцаю Радасьць плыла бы мне ў грудзі. Дуньце ж, о віхры прывольныя! Путаў ня дайцеся сіле, Вырвіце думкі нядольныя, Дайце мне волю і крыльле!
[1906–1910]
|
|