К зорам агністым, к прывольлю нябеснаму,
Вырваўшы зь ціны жыцьцёвай душу,
Мчыся, ня дайся цярпеньню балеснаму,
Горда пакінь земляную глушу!
К зорам, што так над табой разгараюцца
Льсьніста ў мільённай па небе сяўбе,
Рвіся, хай думы прабіць цьму стараюцца:
Там херувімы спаткаюць цябе!
Песьні там, духамі зораў ствараныя,
Будуць душу весяліці тваю;
Думна ўзьнясесься над нізяй туманнаю.
Рдзеці дасі там прывольля агню.
З зораў, з-пад неба ўсё быцьце зямельнае
Проймеш паглядам цікавым наскрозь;
Бачыці будзеш – з жыцьцём неразьдзельныя –
Крыўду, бяспуцьце, нянавісьць і злосьць.
Горна расстаўшыся з буднімі справамі,
Тысячы ўздохаў пачуеш з грудзей;
Вызнаеш брата з рукамі крывавымі,
З сэрцамі гадзінаў поймеш людзей.
Крыкі, пракляцьці пачуеш нязнаныя,
Мукі старыя, стагнаньні цямніц,
Трупамі ўбачыш паляны засланыя,
Сьлёзы сірот, удавіц, маладзіц.
Будзеш глядзеці на гэта ўсё дзікае,
К зорам жа мчаціся будзе твой дух;
Будзе на сэрцы спакойнасьць вялікая
Ўскросшым зь нізін, дзе Зьніч праўды затух.
К зорам агністым, к прывольлю нябеснаму,
Вырваўшы зь ціны жыцьцёвай душу,
Мчыся, ня дайся цярпеньню балеснаму,
Горда пакінь земляную глушу!
[1906–1910]
|
|
