Дарогай змучаны далёкай
(А быў дзяніны таей склон),
Я лёг пад крыжам, і так лёгка
Заснуў, і гэткі бачу сон:
Я лесам шоў; якаясь змора
Вяла па ім мой сьпячы дух,
А лес быў цёмны, як дно мора,
Як мора дно, быў нем і глух.
Я заблудзіў, і страшна стала
Мне ў гэтай пушчы аднаму;
Ды бурай неба рагатала...
I ўздумаў я: памру вазьму!
Надзея зь вераю нямелі...
Тады, як зь неба ці зь зямлі,
Якаясь цень падходзе ў белі,
Такая, быццам знаў калі,
I кажа мне: «Чаго, сын міра,
Упаў так сэрцам і душой?
Я – песьня, а во мая ліра!
Бяры нас! Хочам быць з табой.
I страх жыцьця цябе аставе,
I бор пачне шумець жыцьцём;
Мы сьлед праложым табе к славе
Чаго жадаў, мы ўсё дадзём».
I дзіва! Блуд і страх мой зломан:
Лес прасьвятлеў, загаманіў,
Мне стаў паняцен пушчы гоман...
Тут я збудзіўся, недасьніў.
[1906–1910]
|
|
