|
А як нам зоркі загаснуць...
|
Прысьвячаецца п. В. Ластоўскаму
А як нам зоркі загаснуць,
Месяц ня зьменіцца болей, –
Прыйдзем да вечнага шчасьця,
Цемры к нам прыйдуць з патоляй.
З глыб неразгаднага быту
Новае прыйдзе збаўленьне,
Ўсё нам памера, паліча,
Думкі разьбіты і церні.
А покі яснасьць старая
Будзе свае снаваць ніці,
З хаты да хаты ня кіне
Дух векавечны блудзіці.
Стукнецца ў шыбіны, ў сенцы,
Ўкіне свой кліч-заклінаньне...
Мы, падыходзячы к ночам,
Ждаць будзем новых сьвітаньняў.
А як на нашай на ніве
Крыўда гнязьдзіцца ўсё будзе,
Новыя выплывуць сілы,
Новыя к слаўнасьці грудзі;
Сэрцы ахвярна паложаць,
Насып насыплюць высокі,
I не пяройдзе той насып
Злыбеды цень бледнавокі!
А покі думка аб праўдзе
Ня ўзьдзене плесьні-сівізны,
Будзем нясьці свае ношы
К ціхім мальбішчам Айчызны.
Сьвежыя ўзьдзенуць нам кіры;
Мы ўжо таго не забудзем,
Што нам пры вечным скананьні
Ўсё, ўсё палічана будзе.
[1906–1910]
|
|
