Скажыце мне, думкі, Гора-весялушкі, Чаго вы прыціхлі, Як увосень птушкі? Чаго вы прыціхлі, Чаго прынямелі? Ці вы са мной, смутным, Шчасьцейка ня мелі? Ці вас, бедных, людзі Міла не віталі I вашую радасьць Злосьцяй аплявалі? Ці вас маё сэрца Адчуці ня ўмела? Ці вас мая доля Скрыўдзіці пасьмела? Эх вы, мае думкі, Ўстаньце, ачуняйце! Хоць вам мо і цяжка, Як калісь, зайграйце! Ня слухайце злыдняў Казкі сьвету ўражай, – Слухайце, што сэрца, Што душа вам скажа! Як звон гусьляў звонкіх, Як арол на скале, Голас ваш свабодны, Голас ваш, як з сталі. Дык іграйце ж, думкі, Зь вераю шчасьліва, Зьменным людзям, сьвету На ўзгардасьць, надзіва!
[1906–1910]
|
|