Выйду, выйду я з хацінкі
Ў зялёны садок,
Пайду к грушцы пад галінкі,
Пасяджу кусок.
Шуміць грушка нада мною,
Трасуцца лісткі,
Душа поўна неспакою,
Ў сэрцы жаль такі.
Навяртаюцца на вочы
Сьлёзы, як раса,
Сьветлых думак гнаць ня хоча
Моладасьць-краса.
Лятуць толькі думкі здаля,
Хмурныя, як я.
Гасяць, давяць смуткам, жалем
Прасьветласьць жыцьця.
Пяюць песьні, як з напасьці,
Як восень, зіма,
Што ня жыць мне ў волі, ў шчасьці,
Што долі няма...
Ой, ня рвіце сэрца мне так,
Думкі! Трудна жыць!
Вазьму крыкну грозна гэтак, –
Доля прыбяжыць.
Гэй, бяжы ты, гэй, ляці ты,
Доля, да мяне.
Табой клічу пазабыты
На яве і ў сьне.
Праўда думак: голас мрэ мой,
Долі не чуваць,
Шуміць толькі грушка нема,
Лісточкі дрыжаць.
[1906–1910]
|
|
