Стаю на могілках і думу
Ў сьлязьлівым сэрцы калышу,
Ганю ад жыцьцевага шуму
Ў загробны край сваю душу.
Бягуць прыгасшыя зраніцы
Па наспах, плітах і крыжох;
На ўсіх знаць смутак без граніцы,
На ўсіх лет многіх парос мох.
Ляжаць зарытыя тут косьці
Ваяк гаротных за жыцьцё,
Сышлі ў зямлю на вечны госьці,
Сышлі пад дзёрнаў пакрыцьцё.
Эх! б’ецца, б’ецца хтось нямала
Гаротна ў шчасьці, то ў бядзе;
Скасіла сьмерць – і ўсё прапала...
Дзе гора, доля, думы дзе?
Усё ў халоднай сьпіць магіле
Сном вечным, непрабудным сном.
О сьмерць! Хто дзе цябе асіліў?
Ня йшоў, ня зьлёг пад курганом?
Ідуць усе, і я за ўсімі
Сыду з нудой, бядой сваей.
Так цяжка жыць паміж жывымі!
Ў магіле будзе мо лягчэй.
[1906–1910]
|
|
