Цяжка сірацінцы
Адзінокай жыць;
Доля-весялуха
Зьнікуль не бяжыць.
За хатай і ў хаце
Цярпіць сірата:
То мароз марозе,
То золіць слата.
Бачаць маці, бацька
Роднае дзіцё;
Ўбогую сіротку
Хто ж убача, хто?
Ад брамы да брамы
Йдзе, зьбірае хлеб,
Ручачку працягне, –
Кожны глух і сьлеп.
Кожны насьмяецца
Над беднаю ей,
Са зрэбнай кашулі,
З лазовых лапцей.
Ой, цярпіш, сіротка,
Ўсё жыцьцё цярпіш;
Пойдзеш у магілку, –
Хто ж паставе крыж?
Хто, як ляжаш спаці
Навекі ў зямлю,
Пацеры згавора
За душу тваю?
Хіба гэты вецер,
Што ў платах пяе,
Хіба з дажджом хмарка
Сьлязу праліе.
Хіба ночкай зоркі,
Што ў небе гараць,
Па сіротцы ўбогай
Будуць бедаваць.
[1906–1910]
|
|
