|
Электральная трансплянтацыя, альбо Што думае тутэйшы, чакаючы зарплаты
|
|
З вопыту пісьма «трасянкай»
|
Як ні дзіўна, я кахаю,
як ні дзіўна, я люблю,
як ні дзіўна, пазяхаю,
хоць заўсёды многа сплю;
як ні дзіўна, я на волі
і хаджу без вартавых,
і магу прысесьці ў полі,
а магу сьпяваць услых;
як ні дзіўна, у кішэні
хвігу я магу насіць,
палавыя атнашэньні
мець магу, як закарціць;
я магу курыць «мальборо»,
а магу і не курыць,
хай мне скажуць, хто мой вораг,
і ўрагу далей ня жыць;
як ні дзіўна, я тутэйшы,
хоць і плішчуся ў вярхі,
дзе сядзіць мой брат «старэйшы»,
«меншых» кормячы з рукі.
Зрэшты, дзе там! Зьелі ўчора
ўвесь кармёж - і па кутках.
Ай жа гора, вось жа гора -
кожны сам сабе дзяржстрах!
Гэта ж дзіва - паасобку
колькі часу - і жывём.
Трэба, трэба ставіць кропку,
хоць вайною, хоць дабром.
Позьняк цяніт нас на запад,
этат, сволач, на васток.
Напісаць хіба што рапарт
ну хаця б на трыста строк
і даслаць у «Нар. газэту»,
гдзе цяпер закон прасты:
зарабляюць на катлету,
падаткнуўшы скрозь хвасты.
Не, ў «Савбелію», бадай што,
там надзейна, там свае:
Паша «паркерам», як швайкай,
«праўду-матку» выдае.
Пра «Таварышч» не забыцца б,
там таксама наш аплот.
Час градзёт і суд свяршыцца,
бо Расея ўжэ встаёт.
Мы славянскую ідзею
ў сьвет запусьцім з нашых рук.
Пусьць ляціт, і пусьць глазеют,
як кагда-та дрэўній Кук.
Як ні дзіўна, я кахаю,
як ні дзіўна - і люблю,
і таму я пазяхаю,
што бязглуздае раблю.
Дык жа кіну я чужое,
буду сам сабе ўладар,
і з чырвонаю іржою
век не сяду на папар.
Я ўзгадаю пра законы,
што пісаў мой дзед-крывіч,
і пра бацькавы патроны -
тым і скончу гэты сьпіч.
|
|
