Ці знаеш ты, дзяцюк нядбалы,
І ты, дзяўчынка дарагая,
Лес гэты цёмны, лес падгалы,
Што зь веку ў век нам байкі бае?
Цікавым вокам і душою
Шмат пераняць чаго там можна,
Як там усё само сабою
Жыве паважна, асьцярожна.
Там зьвер туды-сюды шнуруе,
На гальлі птушка там трасецца,
Там хвойка з хвойкаю талкуе,
Як дзе кума з кумой на рэчцы.
Зімой сапе сьцюдзёнай думай,
Улетку песьняміь уп’ешся,
А ўвосень там – ах, шумы, шумы!
Ня чуй – сьлязою абліешся!
Няхай жа сьвісьне ў ім сякера:
Застогне бедны ён, застогне...
О пушча, цёмная ня ў меру,
Чыя душа з табой ня дрогне?!
[1908–1910]
|
|
