Між гор – далінаю – за вёску, Не аглядаючыся ўзвыш, Суважна, попрасту, па-свойску Бяжыш ты, рэчка, і бяжыш. Падгоніш каменьчык жвіровы, Травінку водную трасеш, Чапаеш кораньчык альховы, Па верху кветачку нясеш. I лёд зімой табе ня шкодзе – Ўсё коцішся; а цёплым днём На бераг выглянеш разводзьдзем, Дый посьле – зноў сваім сьлядком. Нясецца весела вадзіца, Мая зь ёй думка сьлед у сьлед, – То рвецца ўдаль, то зноў баіцца. I міл, і страшан думцы сьвет. А рэчка як бы мне гавора: «Аб долі хочаш знаць маей? Я – капля ў моры; толькі ж мора Маё ад дум тваіх сьвятлей!..»
[1911]
|
|