Cicha i płaŭna ŭdal kociacca vody
Volnaha Niomana ŭ ciomnuju dal,
Tolki u časie hłuchoj niepahody
Ź bierahu Nioman nia vyjdzie amal.
Vierby i volchi kałyšucca hłucha,
Sinija chvałi šumiać i burlać.
Čutkaj dušoju ŭ taki čas pasłuchaj, –
Zdasca, tam hetaki hołas čuvać:
«Hej, nie dzivujsia, moj druža niadbały,
Što ja siahońnia tak złosna šumlu:
Hrudzi zdaviłi mnie chmary navałaj,
Pošaść ujełasia ŭ matku-ziamlu.
Sumna mnie, sumna, što ŭsio tut inačaj
Niekałi bierah moj bačyŭ i znaŭ,
Inšy mieŭ vyhlad – nia hetki žabračy,
Inšy ja płyt na plačoch svaich hnaŭ.
Kraj, dzie žyćcio ja svajo pačynaju,
Šmat viesialej pryhladaŭsia na śviet,
Pieśni i kazki inakšyja bajaŭ,
Ščaście ćviło ŭ im, jak makavy ćviet.
Bujnym žyćciom usio čysta kipieła,
Słava daloka za mora išła,
Voraha kožny za plečy braŭ śmieła,
Ciemra čužyncaŭ nia strašnaj była.
Panam byŭ doma i słaŭnym za domam
Moj, pataptany siahońnia, narod;
Zmoh jon nia tolki znać štuki z załomam, –
Rodnamu słovu ŭmieŭ knižny dać chod.
Z volnaj družynaju kniaź na pasadzie
Volnamu ludu zakony pisaŭ;
Słuchałi kniazia, a kniaź što nia ŭładziŭ –
Słuchaŭ, što vieča jamu zvon kazaŭ.
Čuju, ach čuju ciapier jašče jasna
Toj nieŭhamonny, raschodzisty zvon...
Ścich, zaniamieŭ, ahłušyłi naprasna;
Ci adaźviecca kałi bolej jon?..
Tak, tak, moj druža, inačaj byvała, –
Nie nazyvaŭsia zabytym moj kraj;
«Poŭnač» nia raz u im schovu šukała,
«Zachad» znaŭ siłu jaho nieŭnaraj.
Ha, a ciapieraka što havaryci?..
Ŭsie maje skarby namarna iduć:
Žyta učora vyvoziłi vici,
Rodnyja chvojki siahońnia płyvuć.
Ludzi čužyja zmahajuć mnie hrudzi
Z novym paradkam, z admiennym žyćciom, –
Rodnaha ž kraju tutejšyja ludzi
Ŭ skuru čužackuju lezuć žyŭcom.
Ja ich nia vablu svajoju ŭžo krasaj:
Viecier inakšy im dźmie ŭ hałavie, –
Visła adnym uśmichajecca łasa,
Tyja, zapluščyŭšyś, prucca k Niavie.
Skora syn baćku, a baćka synočka
Nie raspaznajuć adzin adnaho;
Dzieci čužackija kormie ŭžo dočka,
Maci pracuje na złydnia svajho.
Tak hramadzianie svabodnaha kraju
Jormy uździełi, u rabstva pajšłi,
Pradziedaŭ słava łazoj zarastaje,
Pamiać minuŭščyny dremie ŭ ziamłi.
Rynkam žyvoha tavaru niasłava
Kraj ŭvieś zrabiła, zahnała na ŭboj,
Dzie ŭžo let sotni Maskva i Varšava
Torh hruhanovy viaduć miž saboj.
Ha! ty nia słuchaješ, baču, ŭžo bolej.
Oj, čałavieča, źmiarćvieły u śnie!..
Doŭha jšče budzieš hłuchim ty, sakole?..
Kamień i volcha pierš pojmuć mianie!..»
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Hetaki ŭ časie hłuchoj niepahody
Čujecca ŭ Niomnavaj hutarcy žal.
Ścichnie, i płaŭna znoŭ kociacca vody
Volnaha Niomana ŭ ciomnuju dal.
1911
|
|
