Зелянелі лагі, Зацьвіталі сады, – З маладою сваёй Я спаткаўся тады. Вецер косы яе Расплятаў, спавіваў, Прыпадаў да грудзей, Калыхаў, напяваў... Абняліся мы зь ёй, Божым сном паплылі Ўдаль да сонца ўдваіх Па зялёнай зямлі, Па квяцістым пуці, Паласой залатой, Ўдаль да сонца ўдваіх Заадно зь яснатой... Пад агністай зарой, Над сівым курганом Заручаліся зь ёй Туманом і агнём... Аж нязьменная ноч Наплыла, апляла, Непраходнай сьцяной Паміж намі лягла: Маладую маю Разлучылі са мной... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Так расстаўся навек Я з сваёю вясной.
1911
|
|