Стаіць вярба сухая У полі на мяжы, Кару з галін сьпіхае, Галіны – як крыжы. Ці непагадзь іх мые, Ці сьпеката пячэ, – Ўгару глядзяць нямыя, Штогод нямей яшчэ. Шчабетлівая птушка Папеці не ляціць, I мятлічак, і мушка Гняздо баяцца віць. Адно птах несьвянцоны Спраўляе свой папас... Падбітыя вароны Ды груганы падчас... А ўсесьвяточнай ночай, Як ляжа цемната, Ў сухой вярбе ляскоча Асеньняя слата. Галодны вецер сьвішча, Шалее ў злыбядзе, Цямняцкае ігрышча З сухотніцай вядзе. Праклённы хохат-рогат, Выклічыны жуды, I жальны ціхі ёкат Там чуецца тады. Ў такі час кажуць людзі Аб той вярбе сухой: Хай Бог судзьдзёю будзе Над грэшнаю душой.
1911
|
|