Даўно калісьці, вясновым ранкам,
З далінаў Нёмна
Крыжацкі комтур да прускіх замкаў
Гнаў шмат палонных.
Былі між імі хлапец зь дзяўчынай
(Іх скутых гналі),
Іван ды Мар’я ў сваёй краіне
Іх людзі звалі.
Калі пад вечар абоз праходзіў
Мяжу-граніцу,
Калі зьнікалі ў імгле, на ўсходзе,
Бары, крыніцы...
– Далей ня ў сілах ісьці, каханы, –
Сказала Мар’я, –
Ісьці ад родных дубоў, палянаў,
Лугоў, імшараў.
Іван сказаў ёй: – Даўно пара нам
Спытаці шчасьця,
Чым жыць і гінуць век у кайданах,
Лепш вольным пасьці...
Калі ж дазнаўся аб гэтым вораг, –
Хутчэй шляхамі
Усьлед пагнаўся празь нівы, горы
За ўцекачамі.
Тры дні няспынна пагонь ляцела,
І каля Нёмна
Хлапца зь дзяўчынай дагналі стрэлы
У полі роўным.
Дагналі стрэлы, ды не дагнала
Іх сьмерць-няволя, –
Дзе кроў іх пала, закрасавала
Там кветка ў полі.
І сёньня ўсюды, каля стажар’я,
Па белым сьвеце
Легэнду-кветку – іван-ды-мар’я
Калыша вецер.
1945
|
|
