Між узгоркаў над ракою Выглядае сіратою Наша беднае сяло. Убраў стрэхі мох калматы, Набок скрыўленыя хаты, Як бы ў дол яно ўвайшло. I зьліліся ў плех будынкі, Ў шыбы ўсаджаны лучынкі Ці анучак цэлы жмут. Спарахнела наша школа, Згніў паркан увесь наўкола – Школка горбіцца, як склюд. Збоку вербачкі крывыя, Бы кабецінкі старыя, Нуднай кучкаю стаяць. Нёман ногі ім змывае, Вецер голькі іх люляе, Лісьці жаласна шумяць. На прыгорку ў аддаленьні Насып, крушнямі каменьне, Смутна крыжыкі стаяць. А ўнізе пад іх нагамі, Спаласканыя сьлязамі, Косьці родныя ляжаць. Плачуць ветры над магілай, Зь песьняй нуднай і пастылай Пралятаючы удаль. Як успомніш кут свой родны, Кут закінуты, галодны, Сьцісьне сэрца горкі жаль.
|
|