Ціха калосьсі, схіліўшы галовы, Шэпчуць у межах палёў, Толькі ж ня слухае неба іх мовы – Скаргі ржаных каласоў. Сіняе неба ўсё сонцам заліта. Полудзень. Вар. Цішыня. Дожджыку просіць зялёнае жыта, Прагне вады ярына. * Ша! Хмарка, хмарка дарагая Паўзе па небе з-за лясоў! Яна – надзея, радасьць гаю, Жаданьне красак, каласоў. Бо сонда ж так пячэ бяз жалю, Бо душна, горача ў палёх, Смуга сухая крые далі, Мальбы ж расьлін ня чуе Бог. Нямее ўсё, маўчыць, чакае, Надзеі тоіць ўсё вакол, I прагна вільгаць палыкае Акамянелы, пылкі дол. Глядзіць і лес і луг з мальбою. Гадае, думае зямля, Што хмарка дожджыкам-сьлязою Спадзе – ажывіцца ральля, I ў неба дойдзе плач з туманам, Што сівым дымам нема зьвіс Над цёмным лесам і курганам, I ліне дожджыкам наніз. Плыве хмурынка ў сінім полі, Мінае лес, мінае гай – Яна ня чуе крыку болю, Бо вабіць хмарку іншы край.
|
|