Дзесьці ў Крэве, на высокіх могілках,
У буяньні руты і гарквы,
У зямлі змаганай, ды ня зможанай,
Дзед з бабуляй – тварам да царквы.
Іх жыцьцё падманамі і звадамі
Праплыло, як месяц па вадзе.
I ляжаць Іван з Алімпіядаю...
Дзе іх душы? Невядома дзе.
У хмурынках тых вунь?.. У тумане?..
На губе крывінку прыкушу...
Як твая душа, мой дзед Іване?
Ці знайшла Алімпіну душу?
Не збалела, крылы не намуліла
Над царквой маўкліваю кружыць?..
Вымытай хусьцінкаю бабулінай
Аблачынка сохне на крыжы.
|
|
