Гамана і разгул на дзядзінцы
ад дзіцячых нястрыманых слоў.
Едзе тата. Чакаем гасьцінцаў,
сустракаем з дарогі дамоў.
Хлопцам – ножык, цукеркі ў далонях,
абаранкі, істужкі да кос.
– Я табе, разумная доня,
з крамы некалькі кніжак прывёз.
Шапаціць зь ветрам лісьценка звонку,
рой вясёлы дзіцячы гудзе.
Шалясьцяць у куточку старонкі –
як цікава чытаць пра людзей!
З абразочка хлапец паглядае,
ён у лес за братамі пайшоў.
Хлопцы дровы сякуць, ён блукае,
ловіць рэха ялінаў, дубоў.
То бяжыць за вавёркаю рыжай,
выглядае русалак з азёр,
ловіць гукі, любоўна іх ніжа
у цудоўны няведаны ўзор.
Мякка гнецца трава пад нагамі,
кожны зь нечым да хаты бяжыць,
толькі хлопец з пустымі рукамі,
але ж вершы якія злажыў!
Я жыла б, як русалка, ня еўшы
сярод цішы аеру і траў.
Мілы хлопчык, каму тыя вершы
ты на досьвітку з сэрцам аддаў?
Кніжка побач. Я сплю, не прачнуся.
Водзіць сон па далёкіх куткох.
Назіраю. Нясу Беларусі
нізку вершаў у кволых рукох.
|
|
