Золата, чырвань і медзь на кустах. Вецер свавольны аж хмеліць. Фарбаў багацьце – то восень, мастак, малюе свае акварэлі. Хмарам зьбірацца і лісьцю кружыць, вітаючы сумную госьцю. Хораша позьняю восеньню жыць, дыхаць яе прыгажосьцю. З трывогай ў сэрцы на край мой гляджу, на лад і разлад на планеце. У засяроджанай цішы кажу: – Хай выйграе праўда на сьвеце. Хай замець закруціць сумётаў сувой, бінт сьнегу на раны паркана. Хай людзі жывуць на планеце сваёй, каму колькі наканавана.
|
|