Хтось адыдзе, нехта разьвітаецца,
застанецца жменя сумных слоў.
I буслы ня ўсе дамоў вяртаюцца
з афрыканскіх сонечных краёў.
Абарвуцца думкі чалавечыя,
згасьне сон дзявочы на зары.
У жыцьці няма нічога вечнага,
бо жыцьцё самое да пары.
Я стаю сярод палёў засеяных,
пад нагамі гнуцца бадылі.
Бацькавы сьлядочкі ветрам зьвеяны,
пазатоптаны, даўно ў зямлі.
Грэліся пад шэрай стрэшкай разам мы,
сьмех зьвінеў ад раніцы ў палёх.
Так шкада – ня ўсё дарэшты сказана,
не адплачаны бацькам наш доўг.
|
|
