Абуджаецца родны край, гладзяць косы вятры пералётныя. Бохан хлеба, нібы каравай, у ручнік матуля загортвае. А птушыная скрозь мітусьня! Завушніцы на гольлі бярозаў. Урываецца ў сьмех вясна зь белых дрэў, зарунелых барознаў. Так лагодна ў вільготных палёх вецер гладзіць русыя косы. Гнуцца травы пад пальцамі ног, шчэ зь вясны бялюсенькіх, босых. Аблачыны-гускі плывуць, ўзьвейна-лёгкія, зь белага пуху. Так шчымліва узьняць галаву – адгалоскі далёкія слухаць.
|
|