Вярніся зноў, вясновы вецер звонкі! I голас таты за вярсту чуваць: – Гэй, не мыляйце, хлопцы, з баразёнкі! Сур’ёзна трэба плугам кіраваць. Каб роўна рэзаў плуг барозны-струны, каб не глыбока і ня плытка браць. Калі папар засееш, з добрай руні найлепей тое ворыва відаць. I сеяла ўся Беларусь, грала, у хатах прала, ткала давідна і толькі думкі новыя снавала і душы высвабоджвала зь ярма. Аджыў наш плуг сваё жыцьцё пачэсна, сярпочак пад паветкаю спачыў. I не на лавах, на адказных крэслах сядзяць сыны, што адышлі ад ніў. Ня плугам, яркім лазарам працуюць. Бяруць за чуб жыцьцёвы пералом. Высокаю энэргіяй кіруюць і пішуць самалётавым крылом. I крыкнуць хочацца нашчадкам юным: – Змагайцеся зь няведамым сьмялей! Прастуйце плугам, каб барозны-струны і ворыва ня горш, як у людзей. Шляхі жыцьця – запрэжаныя коні, гаспадароў хай слухаюць яны. Трымайце лейцы моцна у далонях і не мыляйце роднай баразны.
|
|