Памяць – вечны сябра, неадступны цень, непагаслых фарбаў залаты прамень, закідае невад у мінуласьць дзён – надвячоркаў сьпевы, шэпты ля вакон. На чужыя воды, плыні, берагі, у ліхую воддаль, маразы, сьнягі цягне, цягне сетку, бачную ледзь-ледзь. Памяць не нябожчык, і ня ёй сатлець.
|
|