Зноў басонач іду па расе,
дзень, народжаны сонцам, вітаю.
Вецер сонца ў праменнай красе
ўжо на раніцу выганяе.
А навокал птушыны сьпеў.
А здалёк на старым гарадзішчы
між лістоты разбуджаных дрэў
салавей не сьціхаючы сьвішча.
Прачынаюцца паплавы,
вольны вецер балотам блукае
і паволі з роснай травы
туманы, як пасьцель, складае.
Мне здаецца, зноў праз гады
ў бэзам абсаджанай хаце
бачу бацькавых крокаў сьляды,
чую, як прачынаецца маці.
|
|
