|
У сэрцы надзея, як промні
|
Зноў вясны пераможны напеў,
беласьнежных галінаў у квеці.
Да кустоў, да расквечаных дрэў,
як дзяцюк, заляцаецца вецер.
Закаханы вясьняны настрой.
Рой пчаліны на цьвет ападае,
мы за рукі ўзяліся з табой,
вёсны даўнія зноў прыгадалі.
I чужыя дарогі, шляхі.
Мы прайшлі іх, а думы ля Нёмна,
ля сваёй саламянай страхі.
Толькі ў сэрцы надзея, бы промні.
|
|
