 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Беласьнежныя гусі лятуць пад аблокі.
Лёгка гойдаюць хмары над полем вятры.
З паднямонскіх крыніц маёй песьні вытокі.
На зямлі беларускай
мае алтары.
Дрэвы ў роснай красе,
птушкі гнезьдзяцца ў гольлі,
шчабятаньнем вітаюць:
ці я гэты госьць?
На маўклівым, адвечным,
пагораным полі
баразной прываліла маю маладосьць.
Сьлёз, надзеяў
у глебу пасеяна зерне.
Джаліць сэрца мне боль,
як гадзючын укус.
Памяняла спакой
на адданасьць і вернасьць
за цябе,
о матуля мая Беларусь!
Дзівіць сёстраў, братоў
сэрца кволага мяккасьць
не параніў бы крылы суровы мой лёс.
У цяжкую хвіліну мне трэба паплакаць.
Я жанчына, жанчына...
Жанчыны са сьлёз.
Можна вынесьці гора,
стрываць небясьпеку.
Перацерпець.
Глыкнуць з поўных прыгаршчаў лек.
Але гэтак баліць, што ня плакаць мне нельга.
Утрымаецца камень, не жывы чалавек.
Мне даводзілася
зь беспрытульлем змагацца.
Як баліць,
не ратунак сьлязіна,
ня лек...
Без гарачай сьлязіны як зь мілым расстацца,
калі гэта расстаньне назаўсёды?
Навек?
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
