Хтось адыходзіць ад нас назаўсёды,
сьлёз не стрымаць,
але, плакаць нам нельга.
Так адплываюць рэчышчам воды
у акіян, бясконца разьлеглы.
Сьвет, бы пажатая восеньню пожня,
шмат тут падцятага ўпала калосься.
Зернем у глебу асыпаўся кожны,
каб узысьці
і жыцьцё не зьвялося.
|
|
