Калі палеткі ад жніва астынуць, як ляжа сум асеньні на лугі, захочацца ў сялянскую гасьціну на верасовы мёд і пірагі. Тут п’юць з прынукаю: – I на здароўе! П’е гаспадар, і п’е нявольнік-госьць. Плывуць застольлем шчырыя размовы, людскія сэрцы сьвецяцца наскрозь. I я тут п’ю зь вялікай насалодай. П’ю давідна, да пеўнікаў, да дня. Ня з чаркі – з сэрца роднага народа, пяюньня-мова, п’ю цябе да дна.
|
|