Ноч разгарнула бяззорны плашч,
стукае гольлем аб стрэху вішня.
Вецер і холад.
I дождж, як плач,
звоніць у вокны хаты зацішнай.
Нехта спазьніўся, нехта прамок.
Сушыцца хустка.
Варыцца страва.
У хаце ня ўсе, яшчэ сына здалёк
бацька чакае, прысеўшы на лаву.
Пэўна што прыйдзе, абы толькі змог,
ветру насупраць, на злосьць непагодзе.
Калі бацька стары чакае ў дзьвярох,
нанач дахаты сыны папрыходзяць.
Бо бацька і маці і родная мова,
узьнятая к славе амаль зь небыцьця,
паэтаў натхнёным і велічным словам,
для беларусаў – пытаньне жыцьця.
|
|
