|
Час зубамі клацае ў застрэшшы
|
Час зубамі клацае ў застрэшшы.
Час ня ведае,
што хоча сам.
Я ў яго сышчу,
што мне належыць,
і табе, зямля мая, аддам.
Буду ведаць,
што жыву ня марна,
калі праўда ў песьні прарасьце,
пашыхуе ўсё з рукі ахвярна,
што ад сэрца,
тое зацьвіце.
Сьлёз гаручых гарцамі ня мераю.
Не скупая,
сілы не лічу.
Крочу ўперад,
спадзяюся, веру:
што пазычыла, усё сышчу.
I аддам Радзіме.
|
|
