Калі ў бой на змаганьне з катам
выйшаў наш адважны Кастусь,
за плячамі ён меў занадта
мала вёснаў
і меў Беларусь.
Меў Кастусь свой адвечны, сярмяжны,
прагны шчасьця, працоўны народ.
Толькі волі жадаў недасяжнай –
нагароды з усіх нагарод.
Боль і путы, чужацкая цемра,
лад чужы, зьдзек чужы,
цар і пан.
Толькі ў сэрцы, як вогнішча, вера,
што народ будзе сам сабе пан.
Толькі сіла
у Яські з-пад Вільні
палымяных завостраных слоў
ды пад шэраю сьвіткаю крыльле
і размах, бы вясной у арлоў.
О свабода! Тварыла дзівосы –
змагара-каваля са слугі.
Ты вастрыла сялянскія косы
у гарніле адчаю, тугі.
|
|
