Шпарка коні імчацца у полі, Сумна бомы гудзяць пад дугой, Запяваюць аб долі і волі, Навяваюць у сэрцы спакой. Ўюцца зьмейкай срабрыстай дарожкі, Брызгі золата ў небе блішчаць, І маркотныя месяца рожкі Праз марозную мглу зіхацяць. Поле нікне у срэбным тумане, Сьнег блішчыць, як халодная сталь, І лятуць мае лёгкія сані, Унашуся я ў сінюю даль.
[1910]
|
|