Задумана стаяць на ўзьлесьсі хвоі. Вятры зь бярозаў лісьце замялі. Нам дорага заўсёды ўсё жывое, што побач з намі дыша на зямлі. Равуць зубры, як продкі навучылі, сівую пражу павукі прадуць. Арол у хмарах распраўляе крылы, каб даляцець да мэты вольных дум. I добра так бывае ў сьвеце, строга. I нельга кідаць лёс на самацёк. Свой шлях у кожнага, свая дарога, праверана вякамі і жыцьцём. З дабром да роду, з ласкай да суседзяў – ад прадзедаў парадак на зямлі. Шурпатасьці, усе памылкі, беды вякі даўно нам з душаў саскраблі. I гонар свой – ня трэба нам благога. I звычай свой па-людску жыць зь людзьмі. Дабро сваё, ня трэба нам чужога. I будзе ўсё. Бо з працавітых мы. Зжынаем хлеб. Гадуем скібу-скварку. Ня ворагі, сябры ў нас навакол. Умеем хораша разладзіць сварку: – Сядайце, госьцейкі, за наш гасьцінны стол!
|
|