Верасень у тумане
бульбяны, багаты.
Вецер яблыні гне,
абтрасае ля хаты.
Дзед прылёг на мурог
і атавы ня косіць,
з дрэў яму каля ног
сыпле золата восень.
Каб жа сілу зьбярог,
назьбіраў бы са жменю
срэбра-медзі з дарог,
каб зьвінела ў кішэні,
ды пайшоў бы да той,
што, як ранак, сьмяецца,
што забрала спакой
ды прывабіла сэрца.
Было б меней гадоў,
як тады, як калісьці,
закружыліся б зь ёй,
бы асеньняе лісьце.
Была сонейкам, ласкай,
абразком маляваным,
чарадзейкаю-казкай,
песьняй недасьпяванай,
зоркай недачаканай,
зь недажатай палоскі
анікім не сарванай
польнай ружай ля вёскі.
Уздыхнуў аб пары,
як прыдумваў забаву...
Растрасаюць вятры
па пракосах атаву.
Галавы не падняць.
Небасхіл, як сьляза...
I шуміць сенажаць,
адзьвінела каса.
...Кажуць, блудзіць душа
па балотах, імшары,
як памрэш загадзя
ад нязьдзейсьненай мары.
|
|
