Paet nia toj, chto vieršy piša, nie.
Kab tak było – usie byłi b paety.
Paet siabie stvaraje, jak kamieta
Śled samahubny, –
Samahubnaść heta
Sapraŭdnaha paeta
Nie minie.
Jana adna pravy jamu daje
Sumleńniem być i praŭdaju naroda.
Paet nia toj, chto apiaje svabodu,
A toj, chto ŭ bitvie zhinie za jaje.
Z takoju dolaj ci paščaścić mnie?..
Vadoj maŭkłivaj, časam zamučonaj,
Płyvie Dunaj – i raptam uzdychnie
To chvalaju zialonaj, to čyrvonaj.
Jaho dychańnie zapaŭniaje Piešt
I zacichaje ŭ vuzkich vułkach Budy...
Nia strašna dumać mnie, što ŭ rešcie rešt
Zacichnu ja...
zakončusia...
nia budu...
Što nie biaskoncy dzion maich suvoj...
Mnie strašna nie sčakać chviłinu tuju,
Kałi, sarvaŭšy ŭ siečy hołas svoj,
Paety ščodra płaciać –
Hałavoj –
Za słova, što ničoha nie kaštuje!
Mnie hetkaj płaty budzie nie škada,
Chaj tolki los pryniać jaje zachoča...
Pieciofi most pahroźłiva rakoča.
Ciamniej za noč dunajskaja vada.
|
|
