З твару не пазнаеш мяне,
Ды сонца тваё начлежнае
Сьвяціла мне проста ў вокны
Так, што хацелася змоўкнуць
Аповесьцю абарванай.
Годзе заказваць танец –
Музыка яго перайначыў.
Ціха сьмяецца скрыпка,
А людзям здаецца – плача.
З прорвы пасьпею крыкнуць:
«Гэта ня ваша справа!»
Толькі ў адказ пачую:
«Брава, актрыса, брава!»
|
|
