Сівавусы, згорблены, я залёг між цінай І гадамі грэюся – сплю на дне ракі. Твар травой аблутана, быццам павуцінай, Засыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі. Над вадой ля берага ціха сьпіць асока, Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць, Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка, – І усё навокала сном адвечным сьпіць.
1909
|
|