Выходжу над Нёман пад клёкат буслоў, углыб запускаю невад. Ці будзе на шчасьце багаты улоў, трудна згадаць наперад. Сьцелецца травамі бераг ракі, уздрыгвае гладзь вадзяная. Плешчуцца ў хвалях язі, шчупакі, сом паветра глынуць вынырае. З тоняў, з глыбінь ля сваіх берагоў невад цягнуць – асалода. Выплеснуць зь вершы тугіх шчупакоў, а плотак пусьціць у воду.
|
|