Воўны белай пасмачкі кволыя
з хмар-кудзелі вятры прадуць,
не на кужаль, што ткалі ў сёлах.
Па сёлах даўно не прадуць.
Не снуюць вечарамі, ня мараць
ды ня ладзяць забытых красён.
Калі ўбачаць старое прыладдзе,
даўніну ўспамінаюць, як сон.
Зь ціхай сьцежкі жыцьцё саступіла,
шэрых досьвіткаў болей няма.
Не майструе грабель і цапільнаў,
на таку не малоціць зіма.
Не патрэбны ні сьвірны, ні гумны.
Малацьба без цапоў і грабель.
Толькі сэрцу даўнейшаму сумна.
Часам сьніцца кужэльная бель.
|
|
