Гляджу з вакна: сьнягі паволі таюць
і сонца ўстала гожае як сьлед,
паветра зноў папоўніцы глытаю
і цешуся, што зарунеў сусьвет.
Душа ізноў, бы сонейка, ясьнее,
і ногі ўсё нясуць мяне далей,
і хочацца зярняты шчодра сеяць,
на крылах слоў за воблакі ляцець.
Вітаць вачыма кожную травінку,
аказвацца на шчыры стрэчны сьмех,
ісьці сьцяжынамі без адпачынку,
тварыць, як твораць вёсны, не насьпех.
Выходзіць з вострым лемяхом у поле,
прылёт птушыны, звонкі сьпеў вітаць,
расьці ажно да неба сіняй столі,
з прыродаю душою расьцьвітаць.
Сплывае з дрэў адвечная жывіца,
вятры задорна ў правадах гудуць.
Спакойны сон, майго жыцьця крыніца,
залечваць раны да цябе іду.
|
|
