Адкінуўшы ўбок блытаніну чужых надакучлівых слоў, іду я старой каляінай, забытаю сьцежкай дамоў. I кожны мой крок – то памяць, позірк – сустрэча з былым раны старыя паляць. Боль вочы грызе, як дым. Я чую, як мёдам ліповым з вуснаў жанчыны любой льецца родная мова і гоіць нязьлечаны боль. Хачу на пачэснае месца ля вышытых ручнікоў за стол свой дубовы сесьці, склікаць ў застольле сяброў. І хлеба чорнага лусту ўсім разьдзяліць пароўну ды з чаркі, па бераг поўнай, выпіць за ваша здароўе, хто гэтай зямлі гаспадар.
|
|