Як дзядулі ў дарогу
выпраўлялі бацькоў,
кожны з торбачкай, з Богам
з роднай хаты пайшоў.
А ў той торбе ў паперы –
цёплай бондачкі круг,
хлеб, прапахлы аерам,
зь любых матчыных рук.
О шляхі і дарогі!
Ціхі ў полі папас.
Перамералі ногі
вашу далеч ня раз...
Прамінула сутоньне.
Выйшлі не ў пасталах
дзецюкі нашы сёньня
на асфальтавы шлях.
Гарадоў панарама
кліча за небакрай.
А ўсё чуецца:
– Мама!
З сабой торбачку дай.
Палажы нам у вырай
подых роднай зямлі,
нашу сьціпласьць і шчырасьць
на абходак зь людзьмі
і тугі вераценца,
што начамі зьвіла.
Мову родную з сэрца,
нашы песьні зь сяла.
Сілы бацькавай крыху
і павагі людской,
гэтай любасьці ціхай,
што завуць дабратой.
Хай падтрымкаю будзе
сьмелы ўзьлёт, слаўны чын.
Каб пыталіся людзі,
скуль я, маці, і чый.
|
|
