Я не сьпяшаюся. Нібы той дзед зь сявенькай,
што расьсявае ў полі збажыну,
ступаю роўна, сею памаленьку,
бо як пасею, так я і пажну.
Ня ўзыдзе хлеб – запозна ці зарана
і гэта ведама майму пяру.
Узыдзе ён, калі наканавана.
Як прыйдзе час, уздымецца ўгару.
I хоць вятры ня раз тут загалосяць
і застракоча па сьцяблінах град,
прыйдзе пара – і нівы закалосяць,
паставіць жнівень дзесяткі у рад.
Малая я. Гадуюся ў законе
пяшчоты сонца, мудрасьці зямлі.
Калі дабро пасею на загоне,
закаласяцца і дабром палі.
Я не сьпяшаюся. Як сонейка, як дрэвы,
стаю ля ніў, а нада мной – сусьвет.
Дзяды вучылі: добрыя пасевы,
дзе зернетка і ворыва як сьлед.
Сялянка.
Веру ў розум, веру ў працу.
У чарназём. У цёплы дождж з гары.
У думках толькі можна разагнацца.
А на палетках – пачакай пары.
Няма бяз працы на ўмалот надзеі.
Змалоцім каласы – тады спачнём.
I сёньня трэба ў полі праўду сеяць.
Бо што пасеем, тое і пажнём.
|
|
