Ты стамілася, змарнела, сьлёз праліла рэчку. Што ж, пастаў прад абразамі, запаліўшы, сьвечку: Мо паможа Яну гэты сьвет і пацер словы... Асьвяціла сьвечка з воску хлопца твар васковы. Тае воск, і ўніз ціхутка капелькі сьцякаюць, А ў вачах збалелых Яна сьлёзы праступаюць. Сьвечка сьвеціць, сьвечка зьзяе, сьвечка дагарае, І ў панурай, цеснай хаце хлопец памірае. Ой, ня век жа сьвечцы тонкай зіхацець, гарэці, – Дагарыць яна і зьнікне, як і ўсё на сьвеце...
[1911]
|
|