Ноч глухая наўкол, цемень сэрца трывожыць,
Гдзесьці запозьненых струнаў чутно перабор.
Месяц ў хмары апаў, як на шлюбнае ложа,
I на шлях мой ня сьвецяць ліхтарыкі зор.
Цішыня. Чутно стукат уласнага сэрца.
Вецер гольлем бярозавым не скалыхне.
Я бяз страху іду. Мне заўсёды здаецца,
Што ў хвіліны трывогі ты сілай пры мне.
|
|
