Ноч глухая наўкол, цемень сэрца трывожыць, Гдзесьці запозьненых струнаў чутно перабор. Месяц ў хмары апаў, як на шлюбнае ложа, I на шлях мой ня сьвецяць ліхтарыкі зор. Цішыня. Чутно стукат уласнага сэрца. Вецер гольлем бярозавым не скалыхне. Я бяз страху іду. Мне заўсёды здаецца, Што ў хвіліны трывогі ты сілай пры мне.
|
|