Стома дня, бляск вачэй маіх сумны,
Адзіноты дурманячы боль,
Час мне зьдзейсьніць усё, што задумана
Пакуль ў кроне жыцьця майго ствол.
Стаяць дрэвы, бы здані белыя,
Паліць сонейка, скрозь трава.
Чабаром густым зь ніў павеяла,
Завінулася галава.
Ўсхвалявалася поле жытняе,
А бярозанька за сялом
Да зямлі маёй старажытнае
Нагінаецца, б’е чалом.
Буйным гольлем, кволымі лісьцямі
Маю душу з родных палян
Падхапілі, дрэвы, калісьці вы
I разгойдалі да змагань.
Што ж, паранілі, пакалечылі
Ў жыцьці душу маю ня раз.
Уздымаю яе, падлечваю,
Дрэвы родныя, каля вас.
|
|
