Сэрца ные, сэрца кроіцца ад болю, –
Ой, пайду я зь цеснай хаты ў тое поле.
Ў чыстым полі вецер вее, павявае, –
Ты пакінь мяне, нуда мая нямая!
Я тады б у песьні звонкай, салаўінай
Выліў тугу і на вецер буйны кінуў,
І разьвеяў бы яе ён на раздольлі,
Каб ня ўбачыць мне ніколі ўжо нядолі.
[1911]
|
|
