Зямля ня сьпіць, зямля яшчэ жывая,
Гарцуе вецер ля бязьлістых крон,
Пад белым сьнегам ўсё адпачывае.
Заслужаны, благаславенны сон.
I сну і працы яна знае меру,
Такі закон пакінулі вякі.
Вось прыйдзе час, пацягнуцца з даверам
Насустрач сонцу кволыя лісткі.
Будуць дажджы, грымотныя акорды,
Умыюць ліўні яе гожы твар,
I будзе зноў радзіць аддана, шчодра,
I пчолы з наквеці зьбяруць нэктар.
Вачыма прагнымі да родных ніў прыпасьці,
Бясконца слухаць салаўя ўначы.
Зямля цьвіце. Якое гэта шчасьце!
Як маці, трэба землю сьцерагчы.
Тут ўнукам жыць на гэтым белым сьвеце,
Зямля гадуе, корміць змалку дзён,
На ўлоньні ніў усе мы – яе дзеці,
Закон зямлі і наш сьвяты закон.
|
|
